24 Juli Leeuwarden

Potverdrie nog 59 km te gaan, niet ontbeten geen drinken mee. Dan even onderweg boodschapjes doen.

Ik was een beetje verkeerd gereden maar kwam uiteindelijk via Opeinde en Drachten in Leeuwarden aan. Dit is een prachtstad, klassiek en dorpelijke uitstraling. Wie weet word het hier nog wat!

Net zoals elke dag ben ik de boel gaan verkennen om daarna naar HIER&NU- De Tuinen - te gaan. Dat was een Dagcentrum van het Leger des Heils. Hier kon ik wel mijn vertelling doen, maar zelf was ik nog wat onrustig van de avond daarvoor. 

Hier kon je echt vanalles halen, zelfs een gehele avondmaaltijd want ze gingen pas sluiten 16.00 uur.

Met mijn bakje koffie in de hand ben ik aan een tafel gaan zitten met een oudere heer Sippe (spreek uit als Sjeppe). En die begon meteen een vriendelijk babbeltje. Maar echt zo een ouder mannetje die elke zin zowat eindigde met: Dat is mij nou toch ook wat, nou nou nou. En dat op zn Fries. Wat fantastisch, effe gekeuvel vanuit de oude doos horen. Hij had ook fietstochten gedaan, hij werkte altijd op de dijk, moeder-de-vrouw en ga zo maar door.

Het ziet er hier fijn en rustig uit. Er stond een pooltafel, en een tafeltennis. Met de radio zo op de achtergrond is dit een plek waar je best even overdag lekker kan verblijven. Om 2 uur begon ik mijn vertelling met de wetenschap van de vorige keren in de opvangcentras dat 1 uur aandacht vragen best moelijk is. Dus heb alles in een half uur tot 45 minuten gepropt. Maar de boodschap was helder overgekomen, en zelfs hier kon ik een aantal van mijn gedichtenbundels verkopen.

Om 17.00 uur zou de nachtopvang open gaan. Ook een van het Leger des Heils, maar dan ook in samenwerking met stichting ZIENN in gebouw - De Terp - .

Ik meldde mij daar en kreeg van de medewerkster te horen dat er niets bekend was van mij, en dat ik ook niet op de lijst stond!

Ik dacht meteen: OK ja hoor daar gaan we, nee hé krijgen we dat nu. En daar heb ik nu echt geen zin in.

Maar ineens was er wel weer wat bekend via een notitie. Maar dat was dat ik de 19de Juli aan zou komen.

Helaas een miscommunicatie, maar ja dat gebeurt ook zo vaak. 

En toch zat ik door dat alles en wat de avond ervoor gebeurde niet lekker in mijn vel. Ik moest wachten tot 18.00 uur zodat ze konden controleren om die tijd of er nog een bed vrij was. Ik kreeg de huisregels. En hoewel die niet direkt op mij van toepassing waren schrok ik er toch wel van. Het vertelde mij dat er strikte stuctuur hier heerst, en dat dat waarschijnlijk wel nodig was.

Zoals verplicht douchen, uitkleden waar iemand van de leiding bij is, alle methadon en medicatie inleveren bij de balie, t-shirt en korte broek van de opvang. De regels een beetje doorgelezen, kwamen langzaam de bewoners binnen. Ik zag gehele apotheken in de lade van de balie verdwijnen. Wezenloze blikken turend in de verte naar niets, op een bankje wachtend op hetzelfde.... een bed.

Er probeert eentje een gesprek met mij aan te gaan. Het was Nederlands maar begreep niets van wat hij zei! Alles zo onsamenhangend en ook brabbelen. De mensen die ik hier voorbij zie komen zijn zo ver dat ik betwijfel of nachtopvang wel de juiste opvang is. Deze mensen horen in een zorgtraject te zitten, en niet in een daklozen traject!!!

Waar gaat het heen als mensen die zorg nodig hebben, maar niet in het juiste plan misschien vallen, en zo op straat terecht komen.

Waar is het bewijs van Nederland als sociale zorgstaat , waar politiek Den-Haag zo trots op is???? NIET HIER!!!!

Ik raakte bozer en verdrietiger, en zelf nu ook gefrusteerd!

De tussendeur ging open, en er mocht iemand naar binnen. De bewuste man liep voorbij met alle lichaamsgeuren die je maar kan bedenken, en de deur viel achter hem dicht en werd door iemand van de leiding meteen op slot gedraaid. KLINK-KLANK-KLONK. Net een gevangenis deur. "Zo meneer komt u maar hoor, dan gaan we u uitkleden, kunt u een lekker hapje eten, krijg u uw medicatie, en dan kan u lekker naar bed, ja toch??

Ik hoorde dit en er knapte iets in mij. Kwart voor 6 bijna een bed maar ik kon dit even niet aan meer. Ik had zoveel verwarrende emoties in mij. Boos,verdrietig, kwaad,angstig, verdoofd. Ik zat geheel in het daklozengevoel. Wat echt niet goed voor mij was.

Vanuit deze mensen kon ik geen verhaal krijgen, en mijn verhaal zou ook niet aankomen bij hun. Dit zijn mensen die 24-uurs zorg nodig hebben.

Ik moest weg en vertrekken uit deze plek en mijn gevoel, want ik zat in een neerwaartste spiraal, en dat kon ik echt niet gebruiken. Dus heb ik in paniek het bed afgeslagen, en ben met een noodgang naar Harlingen gefietst.

Het was nog heerlijk warm met een aangenaam windje. Maar die dag tevele kilometers in mijn benen gestopt.

Dus toen ik aankwam op het strand van Harlingen, heb ik mijn spullen neergelegd. Mijn campingmatje uitgerold, en mij in het zand gestort. 

Het duurde ook niet lang voordat ik sliep!!