Nijmegen here i come.
Nijmegen here i come. Weer 63 km, maar hetis die dag iets meer geworden omdat mijn routebeschrijving niet helemaal meer klopte van het centrum Tilburg, vanwege dat er daar de kermis werd opgebouwd. Dus met een gok en richtingsgevoel van lik-me-vestje ben ik uit Tilburg geraakt, en weer op de goede weg naar Nijmegen. Aangekomen daar, en in de veronderstelling dat elke opvang in het centrum ligt, kwam ik aan op Station Nijmegen, Het was een feest en drukte van jewelste vanwege de wandelvierdaagse.
Ik werd nog ook even herkend: Heee, jij was op tv voor het goede doel, doe je goed man!
Op een infobord gekeken kwam ik erachter dat ik al ver voorbij de opvang-DOMUS was gerdenen. Dus weer een stuk terug.
De hitte had mij bijna uitgeput toen de DOMUS in zicht kwam.
Het ontvangst was zeer goed, maar kon helaas hier ook mijn vertelling niet doen, omdat alle bewoners toch wel naar buiten ware. Geef ze eens ongelijk met dit prachtige weer. Dus heb mijn verhaal tegen een begeleider gedaan.
Daarna kon ik douchen en ook weer een zelfgekookte maaltijd nuttigen. Dat was wel goed in de laatste opvangplaatsen. Het eten.
Aan tafel heb ik toch nopg met wat mensen kunnen praten. Met Rene en Tjakko.
Tjakko vertelde dat hij door toedoen van een motorongeluk, en de coma, en alle complicaties daarna, het enorm moeilijk had gekregen en uiteindelijk hier terecht was gekomen. Maar hier voelde hij zich wel ok, en toch wel op zn plek.
Ik vertelde hem dat ik met dit project ook een stukje stigma wou aankaarten. Hij pakte meteen een krantenartikel van een blad, waarop met grote kop ston : STIGMA. "Lees dit maar eens, misschien heb je er wat aan!"
En dan had je Rene. Rene was niet een man van veel woorden, maar daden. Altijd bezig met fotos en filmpjes op de computer. Hij heeft zelfs een cursus mogen volgen voor Beeld montage/ en bewerking.
Hij liet mij veel fotos en filmpjes zien. In mijn ogen weer iemand met een uniek talent.
Toen was het tijd om naar de nachtopvang-Hulsen te gaan aan de overkant.
Daar waren ook maar een aantal men en heb er 2 vrouwen gezien. Maar eenmaal aan tafel met een bak koffie, en een peukkie in de mond, ging de autamtische piloot aan. En binnen no time had ik kontakt met John en Arie.
John vertelde mij dat hij hier in Nederland is, maar woont in Manila. Vanwege een parasiet in zijn been, moest hij naar Nederland toe voor behandeling. Maar hier had hij geen huis , helemaal niets!
Dus kwam hij terecht in de nachtopvang. Want in het ziekenhuis was hij klaar, maar hij moest wel hier in Nederland wel nabehandeling krijgen.
Dus dit was zijn dakloosheid, terwijl hij een huis en vrouw heeft in Manila.
Voor mij was het tijd om te slapen, van de hele dag medische verhalen was ik flink murw geworden.
Geplaatst door Michel Fakkeldij
Reactie plaatsen
Reacties